“[…] ένα σχολείο της χειραφέτησης […] θα έχει σκοπό να βγάλει απ’ τα κεφάλια των ανθρώπων ό,τι τους διχάζει (θρησκεία, ψεύτικες ιδέες για την ιδιοκτησία, την πατρίδα, την οικογένεια κλπ) για να κατακτήσουν την ελευθερία.”

Φρανσίσκο Φερρέρ, αναρχικός παιδαγωγός, ιδρυτής του Μοντέρνου σχολείου

Στην αρχή ήταν ένα προάστιο της Θεσσαλονίκης, ύστερα ένα χωριό στην Ήπειρο, τώρα μια μικρή πόλη της Ημαθίας. Ποια θα είναι η επόμενη μικρή ή μεγάλη τοπική κοινωνία που θα ξεράσει το ρατσιστικό της δηλητήριο σε βάρος των παιδιών των προσφύγων; Ποιοι θα είναι οι επόμενοι νοικοκυραίοι που θα φοβηθούν τον συγχρωτισμό των βλασταριών τους στο σχολείο με παιδιά που έφυγαν από εμπόλεμες ζώνες, διέσχισαν τη θάλασσα και βρέθηκαν να ζητούν άσυλο στοιβαγμένα στα στρατόπεδα εξαθλίωσης του πολιτισμένου κόσμου μας; Και πότε όλοι οι υπόλοιποι, όσοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο εχθρός είναι αλλού, θα τους κλείσουμε οριστικά πίσω στις τρύπες τους;

Σαν να μην έφταναν όλοι αυτοί, ακόμα και κάποιοι δάσκαλοι, η ντροπή του κλάδου, διατυμπανίζουν τις φασιστικές τους αντιλήψεις, κατεβαίνοντας για δεύτερη φορά σε συνδικαλιστικές εκλογές με εθνικιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζονται ανοιχτά από τη Xρυσή Αυγή.

Την ίδια στιγμή που η κρίση έγινε ευκαιρία για τα αφεντικά και το κράτος να ισοπεδώσουν τις εργατικές κατακτήσεις των τελευταίων 100 χρόνων, οι ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις διαχέονται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ξυπνώντας τα πιο αντιδραστικά και χυδαία ένστικτα. Ο κοινωνικός εκφασισμός βολεύει τα αφεντικά, αφού κάποιοι άλλοι, οι πιο αβοήθητοι και κατατρεγμένοι, στοχοποιούνται ως υπεύθυνοι για τα κοινωνικά δεινά. Οι διαχωρισμοί με βάση το έθνος, τη φυλή, τη θρησκεία, τη σεξουαλική ταυτότητα είναι κατασκευασμένοι από τις εξουσίες ώστε να ξεχνάμε τη μόνη πραγματική σύγκρουση, την ταξική, τη σύγκρουση των εκμεταλλευόμενων με τους εκμεταλλευτές τους.

Η αριστερή κυβέρνηση, απ’ τη μεριά της, όχι μόνο δεν συγκρούεται με τον ρατσιστικό οχετό των νοικοκυραίων, αλλά δείχνει να καθοδηγείται απ’ αυτόν ως προς τις αποφάσεις που λαμβάνει. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την απόφαση τα παιδιά των προσφύγων να αποκλείονται από τη φοίτηση τόσο στο κλασικό όσο και στο ολοήμερο πρόγραμμα των δημοτικών σχολείων και να πετιούνται μετά τις 4 το απόγευμα, σε τάξεις που προορίζονται μόνο γι’ αυτά ή ακόμα και μέσα στους καταυλισμούς, με δασκάλους συμβασιούχους και επισφαλείς, που θα προσλαμβάνονται μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων και Μ.Κ.Ο.;

Έχουμε συνείδηση ποιος είναι ο ταξικός εχθρός και ποιος μπορεί να γίνει σύντροφος στον αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Με τους μετανάστες είμαστε μαζί σ’ αυτόν τον αγώνα. Θα αγωνιστούμε μαζί και για πλήρη πρόσβαση όλων των παιδιών στα δημόσια σχολεία, μαζί με όλα τα παιδιά, με μόνιμους δασκάλους και όση βοήθεια χρειαστεί για την εκμάθηση της γλώσσας και την αντιμετώπιση των ιδιαίτερων αναγκών τους. Για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης όσο καιρό επιλέγουν ή είναι αναγκασμένοι να μείνουν εδώ.

Στο σχολείο που θέλουμε, το δημόσιο σχολείο της χειραφέτησης, κανένα παιδί δεν περισσεύει. 

Η εργοδοσία της εταιρείας logistics GLS/SEAM δολοφόνησε τα ξημερώματα της Πέμπτης 15/09/2016, στην Πιατσέντσα της Ιταλίας, τον Αιγύπτιο εργάτη Abd Elsalam Ahmed Eldanf που συμμετείχε στην απεργιακή περιφρούρηση. Ο Abd Elsalam ήταν πατέρας πέντε παιδιών. Ήταν μέλος της USB (Συνδικαλιστική Ένωση της Βάσης – Ιταλίας).

Αδίστακτη η εργοδοσία, με τη στήριξη της Ιταλικής κυβέρνησης παραβίασε τα εργασιακά δικαιώματα… μέχρι θανάτου. Δεν δίστασε να δώσει εντολή σε έναν από τους οδηγούς να κινηθεί απειλητικά με το φορτηγό προς απεργούς εργάτες, προσπαθώντας να σπάσει την απεργιακή περιφρούρηση. Το αποτέλεσμα ήταν να χτυπηθεί και να δολοφονηθεί ο αγωνιζόμενος εργάτης. Η αστυνομία παρούσα παρακολουθούσε απαθής τη δολοφονική επίθεση.

Καταγγέλλουμε και καταδικάζουμε τη δολοφονική πράξη της εργοδοσίας της εταιρίας GLS. Καταγγέλλουμε τις δολοφονικές επιθέσεις κάθε εργοδοσίας ενάντια σε αγωνιζόμενους προλεταρίους.
Είμαστε ενάντια στους φονιάδες εργοδότες, τις κυβερνήσεις, τα κράτη και τις δυνάμεις καταστολής τους, που στηρίζουν και υπηρετούν το αιματοβαμμένο κέρδος του κεφαλαίου.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον ταξικό αγώνα των εργαζόμενων της εταιρείας GLS/SEAM και στο εργατικό συνδικάτο USB.
Συμμετέχουμε και στηρίζουμε κάθε ταξικό και κοινωνικό αγώνα των καταπιεσμένων προλετάριων.
Να τιμωρηθούν οι φονιάδες εργοδότες.

Αντεπίθεση με ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενάντια στα καθάρματα του κεφαλαίου και τους υπηρέτες τους.

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση
28/9/2016

Συμμετέχουν
*  Συνδικάτο Ελεύθερων Εργαζομένων Γερμανίας FAU (Freie Arbeiterinnen- und Arbeiter-Union)

* Τοπικές Ελευθεριακές Συνδικαλιστικές Ενώσεις
(ΕΣΕ Θεσσαλονίκης, ΕΣΕ Ιωαννίνων, ΕΣΕ Ημαθίας)

* Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο του Ακροάματος,
* Σωματείο Εργαζομένων Βιομηχανικής Μεταλλευτικής.

Σάββατο 17 Σεπτέμβρη στις 7μμ
στην εφημερίδα ΗΛΙΟΠΕΤΡΑ, Κόκκαρη 17, Νάουσα
Θα ακολουθήσει
Μουσική βραδιά με επαναστατικά τραγούδια

επικοινωνία: 6984870809

blog: https://esehmathias.espivblogs.net,
mail: esehmathias@espiv.net

Μία συνολική ενημέρωση για τον εγχείρημα

Βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να καταθέσουμε ένα κείμενο σχετικά με την εξέλιξη του αγώνα του εργοστασίου των Ρομπέν ή των πρώην εργαζόμενων στο εργοστάσιο Παπαδόπουλου–Παγούρα στην Πατρίδα Ημαθίας. Να πούμε πως συμμετέχουμε στην αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους από την πρώτη στιγμή και όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα ενεργήσαμε πάντα με στόχο την ικανοποίηση των μερικότερων αλλά και του συνολικού αρχικού τους στόχου, δηλαδή την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου. Ο στόχος αυτός ήταν σαφώς διατυπωμένος και στην συγκρότηση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης, για την οποία υπήρχε και ξεκάθαρη τοποθέτηση πως σε κάθε περίπτωση που οι εργαζόμενοι αποφάσιζαν την αλλαγή του προσανατολισμού τους, η πρωτοβουλία θα αυτοδιαλυόταν. Δύο επιμέρους άξονες πάνω στους οποίους συστάθηκε η πρωτοβουλία ήταν η ξεκάθαρη τοποθέτηση της απέναντι σε εθνικιστικές και φασιστικές αντιλήψεις και ο αμεσοδημοκρατικός της χαρακτήρας.

Από την αρχή της προσπάθειας των εργαζομένων του πρώην εργοστασίου Παπαδόπουλου–Παγούρα φάνηκαν μέσα στις γραμμές τους δύο τάσεις. Η μία βρισκόταν στη λογική της αυτοδιαχείρισης όπως την θέτει η ΒΙΟΜΕ και η άλλη στη λογική της συνδιαχείρισης του εργοστασίου με ένα από τα δύο πρώην αφεντικά, τον Παπαδόπουλο. Από όσο καταλαβαίνουμε και οι δύο λογικές υποστηριζόταν η κάθε μία από δύο εργαζόμενους. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι φαινόταν πως αμφιταλαντεύονται μεταξύ των δύο λογικών, ανάλογα με τις εξελίξεις, τις εσωτερικές διαμάχες και πιθανά με τις πιέσεις που δέχονταν στην καθημερινή τους ζωή. Διαπιστώσαμε επίσης πως οι εργαζόμενοι με το σχήμα της συνδιαχείρισης με το αφεντικό συζητούσαν μαζί του τις εξελίξεις στο εργοστάσιο. Το γεγονός αυτό δεν το φανταστήκαμε αλλά μας το πληροφορούσαν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του εργοστασίου. Στο σχήμα της συνδιαχείρισης υπήρχε επίσης κάποια εργαζόμενη που σε αναρτήσεις της στην προσωπική της σελίδα και σε μπλογκ είχε διατυπώσει ξεκάθαρες εθνικιστικές φασιστικές θέσεις και συμπάθεια προς τους εθνικοσοσιαλιστές της Χρυσής Αυγής. Ως αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες σε εκείνη την πρώτη ουσιαστικά κρίση του εγχειρήματος ζητήσαμε και νομίζουμε πως πήραμε σαφείς θέσεις από την πλευρά των εργαζομένων πως δεν θέλουν τη συνδιαχείριση με τον πρώην αφεντικό και πως παραμένουν κάθετα ενάντια στον φασισμό.

Όπως είναι λογικό οι εργαζόμενοι και η αλληλεγγύη βάδισαν από κοινού τον δρόμο, που είχαν αποφασίσει οι πρώτοι με αρκετές αντιφάσεις αλλά και προστριβές σε μια σειρά ζητήματα, που δημιουργούνταν άλλες φορές από τους πρώτους και άλλες φορές από τους αλληλέγγυους. Καθόλη τη διάρκεια της προσπάθειας οι εργαζόμενοι εντάσσονταν σε επιμέρους ομαδοποιήσεις και αλληλοκατηγορούνταν στους διαδρόμους για ρουφιανιά, κλοπές, εγωϊσμούς, κλπ. Η θέση μας απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα ήταν ξεκάθαρη πως όλα έπρεπε να συζητιούνται στη συνέλευση τους και αν αυτή έκρινε να ενημέρωνε τους αλληλέγγυους για οποιοδήποτε ζήτημα ερχόταν σε αντιπαράθεση με τους βασικούς άξονες της αλληλεγγύης: το στόχο της αυτοδιαχείρισης, την αντιφασιστική τοποθέτηση τους, την άμεση δημοκρατία. Ποτέ δεν ζητήθηκε – από τη μεριά μας τουλάχιστον – να συμπλεύσουν σε οποιαδήποτε λογική ταίριαζε στις πεποιθήσεις μας για τους αγώνες που δίναμε. Αντίθετα επιμέναμε από την αρχή πως οι εργαζόμενοι έπρεπε οι ίδιοι να σχεδιάζουν, να αποφασίζουν και να ελέγχουν τις αποφάσεις τους με γνώμονα τις δικές τους πεποιθήσεις αλλά και τα βήματα που αυτοί θα σχεδίαζαν προκειμένου να μπουν στην παραγωγή. Γι’ αυτό κι εξάλλου εμείς δεν επιμείναμε σε ανόητες και άγονες αντιπαραθέσεις για το αν και μέχρι που θα συζητήσουν με φορείς της καθημερινής κυριαρχίας – δημοτικές παρατάξεις, δημάρχους, κόμματα, βουλευτές, την εκκλησία ή ό,τι άλλο αποφάσιζαν. Το μόνο που διαρκώς ζητούσαμε ήταν ο σεβασμός των αξόνων της αλληλεγγύης και φυσικά η δημόσια τοποθέτηση και η ενημέρωση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης και της κοινωνίας για όλα όσα αποφάσιζαν και σχεδίαζαν.

Μία από τις αρχικές αδυναμίες του εγχειρήματος που έπρεπε να λυθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν ακριβώς η ενδυνάμωση της λειτουργίας της συνέλευσης των εργαζομένων, που θα τους επέτρεπε να ξεπεράσουν και τα ζητήματα προχειρότητας, κουτσομπολιών, αλληλοκατηγοριών κλπ και να συγκεντρωθούν στον κοινό τους στόχο. Επανελημμένα κάποιοι εργαζόμενοι επεσήμαναν το γεγονός της αδυναμίας τους να κάνουν συνέλευση, ακόμα και την καθημερινή συζήτηση που μας έχει συνηθίσει το κοντινό παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ για το σχεδιασμό και την υλοποίηση των αποφάσεων τους. Το γεγονός αυτό φαινόταν και σε αρκετές από τις κοινές συνελεύσεις εργαζομένων–αλληλέγγυων όπου ερχόταν με διαφορετικές τοποθετήσεις σε σοβαρά για αυτούς ζητήματα.

Είναι αυτονόητο σε όλους και όλες όσες συμμετέχουν στα οριζόντια κινήματα μας πως η αποδυνάμωση και η αδιαφορία για τη συνέλευση οδηγεί σε ενίσχυση εσωτερικών ηγεμονισμών, φατριακών αντιπαραθέσεων, αποπροσανατολισμό, μιζέρια και τελικά στο τέλμα.

Μία άλλη αδυναμία των πρώην εργαζομένων Παπαδόπουλου – Παγούρα ήταν και η ελλιπής αν όχι παντελής απουσία τους από εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες που γινόταν στην περιοχή, μολονότι αρκετοί από τους θεσμούς των “από κάτω”, (σωματεία βάσης, στέκια, πρόσφυγες κλπ) βρέθηκαν από την αρχή στο πλευρό τους. Εδώ να πούμε πως αρκετά καλά έχτισαν μια σχέση άμεσης εμπιστοσύνης με τη ΒΙΟΜΕ αλλά και με στιγμές του κινήματος των Σκουριών. Θετική ήταν και η στάση τους στην απεργιακή συγκέντρωση του Μαΐου. Πάντως από τη δική μας εμπειρία η επανειλημμένη πρόσκληση να τοποθετηθούν δίπλα στους αγώνες εργαζομένων και προσφύγων έβρισκε την πόρτα τους κλειστή. Και σίγουρα αυτό τον πρώτο καιρό θα μπορούσε να αιτιολογηθεί από την έλλειψη οργάνωσης, προσανατολισμού, στόχευσης κλπ αλλά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από ένα σημείο κι ύστερα όταν σιγά σιγά το εγχείρημα δείχνει να ιεραρχεί τις προτεραιότητες του. Κι εδώ ερχόμαστε στο κοντινό παρελθόν και το σήμερα.

Αρχές Μαΐου η εργαζόμενη που μιλούσε με το αφεντικό αποχωρεί από το εγχείρημα χωρίς ποτέ να εξηγήσει τους λόγους, κάτι που έκανε δυο μήνες μετά με την πρόσφατη παρέμβαση της στη λίστα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της πρωτοβουλίας, χρησιμοποιώντας χωρίς απόφαση της συνέλευσης τους το μέηλ των Ρομπέν. Λίγο καιρό μετά κι ένας εργαζόμενος ακόμα διώχνεται από τη συνέλευση τους με την κατηγορία της συμπόρευσης του με το πρώην αφεντικό. Μετά από αυτή την περίπτωση ένας ακόμα εργαζόμενος αποχωρεί για αδιευκρίνιστους σε εμάς λόγους.

Από τις αρχές περίπου του Ιούνη κι μετά, μπροστά και στο σχεδιασμό του καραβανιού αλληλεγγύης στην Αθήνα με ΒΙΟΜΕ–ΡΟΜΠΕΝ, οι εργαζόμενοι του πρώην εργοστασίου Παπαδόπουλος–Παγούρας σταδιακά παύουν τις συνελεύσεις τους με την αλληλεγγύη. Έτσι για ένα τόσο σημαντικό γεγονός που θα πίεζε την κυβέρνηση να πάρει θέσει απέναντι στα αιτήματα των ανακτημένων επιχειρήσεων οι πρώην εργαζόμενοι του Παπαδόπουλου–Παγούρα αδιαφορούν. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο αυτό το διάστημα οι ίδιοι κάνανε συνέλευση. Αν πιστέψουμε τα λόγια τους, μάλλον δεν κάναν.

Κι εκεί που οι λίγοι εναπομείναντες εργαζόμενοι φαίνεται να συνεχίζουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν το εγχείρημα, πληροφορούμαστε πως υπάρχει μία υπόγεια συζήτηση με συμβούλους επιχειρήσεων, βουλευτές, τοπικούς παράγοντες που θριαμβολογούν με το παράδειγμα της ΕΝ.ΚΛΩ για:

• τη χρηματοδότηση του εγχειρήματος, από αδιευκρίνιστες πηγές,
• την αλλαγή της σχέσης με την κοινωνία και τους αλληλέγγυους και την προσπάθεια των Ρομπέν να προσεγγίσουν μητροπολίτες, βουλευτές, ευρωβουλευτές κλπ για την ενίσχυση της δημόσιας εικόνας τους,
• την αλλαγή της παραγωγής από επεξεργασία ξύλου σε κατασκευή ξύλινων μικροαντικειμένων.

Η συζήτηση αυτή επιβεβαιώνεται κι από έναν από τους εργαζόμενους του εργοστασίου που πλέον κατηγορείται για οικονομικές ατασθαλίες.

Σε επανειλημμένες προσπάθειες μας να επικοινωνήσουμε για να συζητήσουμε με τους εργαζόμενους, αλλά και να απαντήσουμε τα ερωτηματικά μας, οι απαντήσεις τους είναι αντιφατικές και διφορούμενες και δείχνουν ξεκάθαρα, κατά τη γνώμη μας, την αλλαγή της στάσης τους απέναντι μας.

Ως αλληλέγγυοι–ες και επιμένοντας στην αρχική μας στάση, δεν είμαστε αυτοί που θα υποδείξουν στους πρώην εργαζόμενους τους Παπαδόπουλου-Παγούρα το πώς θα χαράξουν τον αγώνα τους. Θεωρούμε όμως αυτονόητο πως έπρεπε οι αλληλέγγυοι και η κοινωνία στο σύνολο της να ενημερωθεί από τους ίδιους τους Ρομπέν για όλες τις συζητήσεις τους, την αλλαγή της στόχευσης τους, τις επιμέρους αποφάσεις τους. Η ειλικρίνεια τους θα μας ήταν αρκετή για να επανακαθορίσουμε την στάση μας απέναντι τους. Αντί για αυτό, συνεχίζεται ένα παιχνίδι μεταξύ τους αλληλοκατηγοριών που κορυφώνεται με το μέηλ που έστειλε ένας από τους δύο εργαζόμενους που φιλοδοξούν να συνδιαχειριστούν την επιχείρηση με το πρώην αφεντικό. Το μέηλ αυτό καταγγέλλει δύο εργαζόμενους για οικονομικές ατασθαλίες και επιβραβεύει έμμεσα το ρόλο της δεύτερης εργαζόμενης που ζητούσε συνδιαχείριση με τον Παπαδόπουλο. Σε επικοινωνία που είχαμε με τους εργαζόμενους καταλάβαμε τα εξής:

• το μέηλ δεν στάλθηκε με απόφαση της συνέλευσης,
• στάλθηκε από συγκεκριμένο άτομο που συνεχίζει να είναι στη συνέλευση και έχει κατηγορηθεί παλιότερα για κλοπή χρημάτων,
• πως έχει επανέλθει στο σχήμα η συζήτηση της συνδιαχείρισης με το αφεντικό,
• πως υπάρχει συζήτηση για την υλοποίηση ενός σχεδιασμού τύπου ΕΝ.ΚΛΩ.

Κι εδώ όλες οι αδυναμίες του εγχειρήματος επανέρχονται σε ένα επίπεδο που αμφισβητεί συνολικά την αρχική αμοιβαία δέσμευση εργαζομένων – αλληλέγγυων στο δρόμο της αυτοδιαχείρισης και του αγώνα.

Θεωρήσαμε πριν προβούμε σε οποιαδήποτε τελική αποτίμηση του εγχειρήματος να παραθέσουμε μία σειρά γεγονότα όπως εμείς τα βιώσαμε όλο αυτό το διάστημα. Από τα γεγονότα μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε πως ουσιαστικά οι Ρομπέν, ως παράδειγμα ανακτημένης επιχείρησης στο δρόμο του αγώνα για την αυτοδιαχείριση, δεν υπάρχει. Κάτι άλλο έχει αναδυθεί στη θέση του. Αλλά πιστεύουμε επίσης πως τον τελικό λόγο σε αυτό τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του εργοστασίου που έχουν όλο το δικαίωμα να αποφασίζουν για τις ζωές τους. Ως άνθρωποι που βλέπουν στην αυτοοργάνωση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων και στην αυτοδιαχείριση το δρόμο της συνολικής απελευθέρωσής μας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, θα θέλαμε μία ξεκάθαρη τοποθέτηση των εργαζομένων του πρώην εργοστασίου των Παπαδόπουλου–Παγούρα σε σχέση με τις υπόνοιες που υπάρχουν γύρω από τη στάση τους.

Ως εργαζόμενοι κι εργαζόμενες, ως άνεργοι–ες, ως καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες αντιλαμβανόμαστε πως κάθε αγώνας που εμπεριέχει μέσα του το ζήτημα της επιβίωσης, ξεκινά από μία θέση άμυνας. Θα σεβαστούμε κάθε θέση τους αρκεί αυτή να είναι ξεκάθαρη απέναντι μας, απέναντι στο κίνημα της αλληλεγγύης και ολόκληρη την κοινωνία των “από κάτω”. Ας σεβαστούν όμως και οι ίδιοι πως έχουμε όλο το δικαίωμα να γνωρίζουμε το τι θέλουν να κάνουν, και πως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παίζουν παιχνίδια με την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια και τις ιδέες ενός κινήματος που έρχεται μέσα από την ιστορία και κατά τη γνώμη μας ξαναγράφει δειλά δειλά νέες σελίδες σε αυτή.

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ημαθίας

Αύγουστος 2016

σε εκτυπώσιμη μορφή: ρομπέν ενημέρωση ερωτηματικά.pdf

Σήμερα το πρωϊνό ήταν γεμάτο από εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Το πρωί βρισκόμασταν έξω από την επιθεώρηση εργασίας στη Βέροια, πλάι στο Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών στον κλάδο του επισιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας, για να στηρίξουμε τον αγώνα του πρώην πακετά του ταχυφαγείου “Μάσα Μπούκα” που διεκδικεί τα ένσημα και τα δεδουλευμένα του από το πρώην αφεντικό.

Αργότερα, βρεθήκαμε λίγο πιο πάνω, μπροστά στην είσοδο του δημαρχείου Βέροιας με πάγκο διανομής προϊόντων ΒΙΟ.ΜΕ και κείμενο αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών ΒΙΟ.ΜΕ και ΡΟΜΠΕΝ που κορυφώνεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα.

Μολονότι μακριά από το κέντρο αγώνα των ΒΙΟΜΕ-ΡΟΜΠΕΝ στην Αθήνα έξω από το υπουργείο εργασίας, ακολουθώντας το κάλεσμα τους για τις 10 πμ, πραγματοποιήσαμε την ίδια ώρα παρέμβαση – αποκλεισμό της κεντρικής εισόδου των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, ως ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης στους συναδέλφους μας, που αγωνίζονται για την υλοποίηση των αιτημάτων τους.

Φωνάξαμε συνθήματα όπως:

• Η ΒΙΟΜΕ/ΡΟΜΠΕΝ θα μείνει σε χέρια εργατικά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά
• Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
• Με σωματεία βάσης ταξικά, δίνουμε απάντηση σε όλα τα αφεντικά
• ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακούστε το καλά η ΒΙΟΜΕ/ΡΟΜΠΕΝ θα μείνει σε χέρια εργατικά
• Σε Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και τα υπουργεία
• Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, να ζεις με τρεις κι εξήντα να ψάχνεις για δουλειά

και άλλα

Μοιράστηκε το κείμενο μας Κάτω τα χέρια από τους εργάτες των κατελειμμένων εργοστασίων της ΒΙΟΜΕ και ΡΟΜΠΕΝ

πετάχτηκαν τρικάκια κι ανοίχτηκαν συζητήσεις με τον κόσμο. Η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική.

Καλή δύναμη στους συναδέλφους ΒΙΟΜΕ και ΡΟΜΠΕΝ στην ΑΘήνα. Είμαστε δίπλα σας.

Η παρέμβαση συνεχίστηκε με πάγκο και κείμενα στην κεντρική πλατεία της Νάουσας.

Στις 30 Ιουνίου οι εργάτες των κατειλημμένων εργοστασίων ΒΙΟΜΕ και ΡΟΜΠΕΝ κατέβηκαν στην Αθήνα για να απαιτήσουν από το Υπουργείο Εργασίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να δώσει οριστική λύση, όπως εξάλλου υποσχόταν προεκλογικά, το τερματισμό των -σε βάρος τους- πλειστηριασμών, τη νομιμοποίηση των δύο εγχειρημάτων, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και προς όφελος της κοινωνίας. Στη 1 Ιούνη οι εργαζόμενοι/ες και αλληλέγγυοι/ες συγκεντρώνονται από το πρωί έξω από το υπουργείο εργασίας, για να ξεκινήσουν διαμαρτυρία διαρκείας. Ο υπεύθυνος της τήρησης της τάξης δηλώνει από την αρχή πως έχει εντολή να μην επιτρέψει καμία μόνιμη κατασκήνωση των εργατών έξω από το υπουργείο. Μετά από μία αδιέξοδη συζήτηση με την αναπληρώτρια υπουργό Αντωνοπούλου, εργαζόμενοι κι αλληλέγγυοι αποφασίζουν να κατασκηνώσουν έξω από το υπουργείο μέχρι να πάρουν αυτά που ζητούνε. Πριν ακόμα ανοίξουν το πρώτο αντίσκηνο, δέχονται επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής με δακρυγόνα, γκλοπ και προσαγωγές. Ως δια μαγείας, η υπουργός περνάει από το χώρο συγκέντρωσης, απομακρύνει τα ΜΑΤ και ακολουθεί μία γελοία αντιπαράθεση με κόντρα ανακοινώσεις αστυνομίας, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.

Τα ψέματα τελείωσαν. Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι άνεργοι και άνεργες, οι νέοι και νέες που στις πλάτες μας στηρίχθηκε η ανάπτυξη της εποχής των παχιών αγελάδων και των υψηλών κερδών αφεντικών και κράτους, που η εκμετάλλευση μας εντείνεται με πρόσχημα την κρίση και το χρέος, με μισθούς πείνας, χωρίς ασφάλιση, χωρίς να μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες: τροφή, στέγη, υγεία, πολιτισμό, εκπαίδευση. Έχουμε μόνο ένα δρόμο. Την οργάνωση των αγώνων μας πέρα από κομματάρχες και πουλημένους συνδικαλιστές, με άμεση δημοκρατία και δράση, την ένωση μας ενάντια στην εκμετάλλευση για την απελευθέρωση μας. Αν υπάρχει κάτι που οφείλουμε στους εργάτες της ΒΙΟΜΕ, του ΡΟΜΠΕΝ, τα σωματεία βάσης που λειτουργούν χωρίς ιεραρχία, είναι ακριβώς το ότι άνοιξαν αυτόν τον δρόμο. Ο αγώνας ΒΙΟΜΕ και ΡΟΜΠΕΝ, τα προωθημένα συνδικαλιστικά τους αιτήματα για την νομιμοποίηση της αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων, βρίσκονται στην αιχμή ενός σύγχρονου εργατικού κινήματος, που μπορεί να στοχεύσει στην συνολική κοινωνική απελευθέρωση. Πιστεύουμε πως καμιά κυβέρνηση της δεξιάς ή της αριστεράς δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με οποιαδήποτε πρόταση των εργατών που δεν ενσωματώνεται στη λογική του κέρδους, της εκμετάλλευσης, της διατήρησης των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών στην Ελλάδα και παγκόσμια. Γι’ αυτό τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να δυναμώσουμε τα σωματεία βάσης, να προωθήσουμε τη δικτύωση και την ομοσπονδιοποίηση των εργατικών σωματείων βάσης, των κατειλημμένων εργοστασίων με σκοπό την αυτοοργάνωση των αγώνων μας, για να πετύχουμε μικρές και μεγάλες νίκες, προς όφελος της τάξης μας. Η τρομοκρατία των αφεντικών, των πολιτικών, των εργατοπατέρων, των δικαστικών και αστυνομικών μηχανισμών μας δυναμώνουν. Η επίθεση σε κάθε εργάτη της ΒΙΟΜΕ, των ΡΟΜΠΕΝ, των σωματείων βάσης, στα χωράφια και τα εργοστάσια, στις μεταφορές και τις υπηρεσίες είναι επίθεση σε όλους/ες μας και θα απαντιέται συλλογικά από όλους/ες μας.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατειλημμένων εργοστασίων

Αυτοοργάνωση και μαχητικός συνδικαλισμός σε κάθε εργασιακό χώρο

Για την δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, ελευθερίας, δικαιοσύνης

Είναι κοινό μυστικό στην πόλη της Βέροιας ότι οι συνθήκες εργασίας στον κλάδο του επισιτισμού (πακετάδες, σερβιτόροι, μάγειρες, κ.λπ.)είναι απαράδεκτες. Πάνω από τους μισούς εργαζόμενους αυτού του κλάδου εργάζονται υπό το καθεστώς μαύρης-ανασφάλιστης- εργασίας. Φυσικά ούτε λόγος για δώρα, επιδόματα, νυχτερινά και υπερωρίες. Οι συγκεκριμένες συνθήκες προφανώς ισχύουν και για τις υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις, αλλά σε μικρότερο βαθμό και στα αστικά κέντρα. Πιο συγκεκριμένα στην επαρχία έχει επικρατήσει η αντίληψη, λόγω της μικρής κοινωνίας όπου όλοι γνωρίζονται, ότι τα αφεντικά είναι φίλοι με τους εργαζόμενους, ενώ στην πραγματικότητα και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια με πρόσχημα την κρίση τα αφεντικά αισχροκερδούν σε βάρος των εργαζομένων. Όσον αφορά τους κρατικούς φορείς (ΙΚΑ, επιθεώρηση εργασίας), το μεν ΙΚΑ πραγματοποιεί πολύ σπάνια ελέγχους και αυτό μετά από καταγγελίες, ενώ η επιθεώρηση εργασίας της Βέροιας συμβουλεύει τους εργαζόμενους να κάνουν συμβιβασμούς που είναι προς το συμφέρον του εργοδότη.
Έτσι και εγώ, μέσα σε αυτό το εργασιακό καθεστώς, εργαζόμουν στο ταχυφαγείο «ΜΑΣΑ ΜΠΟΥΚΑ» ανασφάλιστος και χωρίς υπερωρίες, δώρα, επιδόματα, νυχτερινά για σχεδόν 4,5 χρόνια, παίρνοντας από τους «καλύτερους μισθούς» της πόλης: 3,50 ευρώ την ώρα. Έχοντας σταματήσει πρόσφατα, αποφάσισα να διεκδικήσω όλα τα παραπάνω που δικαιούμουν. Αφού ήρθα σε επικοινωνία με το Σωματείο Βάσης Σερβιτόρων Μαγείρων (και λοιπών εργαζόμενων στον κλάδο του επισιτισμού) Κεντρικής Μακεδονίας, αποφασίσαμε να πάμε στο εν λόγω μαγαζί όπου εργαζόμουν, και να ζητήσουμε τα αυτονόητα. Η αρχική του απάντηση-κλασική αντίδραση αφεντικού- ήταν ότι «δεν βγαίνει», ενώ ύστερα άρχισε να απειλεί ότι θα πάρει δικηγόρο και ότι θα μάθει όλη η πόλη αυτό που κάνω, υπονοώντας πως δε θα μπορώ να ξαναβρώ δουλειά στην πόλη. Η δική μου απάντηση, όσο και των υπολοίπων μελών του Σωματείου, ήταν ότι του χρειάζεται δικηγόρος, γιατί προφανώς ο νόμος είναι εναντίον του, και ότι εμείς από τη μεριά μας θα το επικοινωνήσουμε εξίσου στον κόσμο της Βέροιας. Καθώς φεύγαμε, μας σταμάτησε ένας «συνάδελφος» με τον οποίο συνεργάστηκα το τελευταίο διάστημα πριν σταματήσω, για να υπερασπιστεί το αφεντικό του, λέγοντας μου ότι είναι από τους καλύτερους εργοδότες! Σε ερώτηση μέλους του Σωματείου για το πώς γίνεται να δουλεύει ανασφάλιστος πάνω σε μηχανάκι, ενώ αυτό το επάγγελμα έχει τα περισσότερα εργατικά και πολλές φορές θανατηφόρα ατυχήματα,μας έδειξε τον σταυρό που φορούσε, αποκρινόμενος ότι δεν χρειάζεται ασφάλεια γιατί έχει αυτό…
Η αναφορά στο παραπάνω περιστατικό με τον «συνάδελφο» γίνεται για να καταδείξω ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτές τις εργασιακές συνθήκες φέρουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τέτειες συμπεριφορές. Τόσα χρόνια αυτοί οι εργαζόμενοι στηριζόντουσαν σε ξεπουλημένους κομματικούς και συνδικαλιστικούς φορείς, έχοντας απολέσει την ταξική τους συνείδηση. Ήρθε η ώρα όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, που βιώνουμε την καθημερινή εκμετάλλευση, να οργανωθούμε. Με βασικό μας όπλο την αλληλεγγύη αντιστεκόμαστε συλλογικά απέναντι στο φόβο και σε κάθε είδους εργοδοτική τρομοκρατία. Διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης, γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι κανείς άλλος, εκτός από εμάς τους ίδιους, δεν μπορεί να γνωρίζει τα προβλήματα μας. Στεκόμαστε απέναντι από γραφειοκράτες-συνδικαλιστές του τίποτα και κάθε είδους γραμματείς και φαρισαίους. Διεκδικούμε συλλογικά, αδιαμεσολάβητα και αυτοοργανωμένα. Αποφασίζουμε όλοι μαζί ισότιμα, χωρίς αρχηγούς, εμείς για εμάς.

Πρώην ανασφάλιστος πακετάς του ταχυφαγείου «ΜΑΣΑ ΜΠΟΥΚΑ»

αναδημοσίευση από: https://ssmthess.espivblogs.net/

Eργάτες κι εργάτριες όλου του κόσμου, ας ενωθούμε

(συνιδρυτικό κείμενο Eλευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης στην Ημαθία)

“Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο

βάρος σ’όλες τις καρδιές και σ’όλα τα χείλη.

Έτσι να λέμε πια τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη.”

Γ. Ρίτσος

ΕΜΕΙΣ, οι εργάτες κι εργάτριες στα εργοστάσια και στη γη, δασκάλες-οι σε σχολειά, γραφιάδες κι επιστήμονες, πωλήτριες-τες, σερβιτόροι-τες, άνεργες-οι κι επισφαλείς, φοιτητές-τριες και νέες-οι, που πουλάμε την εργασία μας και ζούμε την καταπίεση μέσα κι έξω από το χώρο δουλειάς. Εμείς είμαστε που δημιουργούμε τα υλικά και πνευματικά αγαθά που θρέφουν φτωχούς και πλούσιους. Ο δικός μας μόχθος χτίζει τα εργοστάσια, ο ιδρώτας μας ποτίζει τα στρέμματα των αφεντάδων της γης, η θέληση μας μορφώνει τα παιδιά ολονών, το δικό μας σώμα στέκεται όρθιο στη φθορά στη γραμμή παραγωγής, στον πάγκο του εμπορικού ή της λαϊκής, στο κομμωτήριο και στο μπαρ, στα κάτεργα της εργασίας του 21ου αιώνα, για να μασουριάζουν τ’ αφεντικά.  Κι όσο μένουμε μπόσικοι, τόσο σφίγγουν το λουρί. Μικρότερες αμοιβές, περισσότερη δουλειά, απειλή της απόλυσης και της ανεργίας, επισφάλεια, δουλειά με την ώρα, ακανόνιστα ωράρια, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, εποπτεία και καταπίεση στο χώρο εργασίας, έντονο σεξισμό και ρατσισμό.

Κι όλ’ αυτά γιατί κόντρα στις διεκδικήσεις, τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις της τάξης μας στήνεται πάντα η ιερή συμμαχία των αφεντικών, του κράτους, των  φασιστών, των κομματικών και των συνδικαλιστικών γραφειοκρατών. Το κεφάλαιο – αιώνες τώρα – είναι σε διαρκή αναζήτηση φθηνών εργατικών χεριών και γιαυτό χρειάζεται τις κρίσεις χρέους, τις διαρκείς καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, τους εθνικούς ή διεθνείς πολέμους. Το κράτος από την άλλη μεριά φτιάχνει νόμους για να περιφράξει τον πλούτο μας, και να χειραγωγήσει την εργασία μας. Κι όταν η τάξη μας σηκώνει κεφάλι, στήνει τους μηχανισμούς τρομοκράτησης με δικαστήρια, φυλακίσεις, φασίστες, αστυνομία και στρατό, μέσα κι έξω από τα σύνορα της χώρας, για να κάνει τα χατίρια του κεφαλαίου και να μεγαλώσει έτσι τη σφαίρα της εξουσίας του. Τα κόμματα και οι εργατοπατέρες ακόμα και αυτά με λαϊκό προφίλ συμμετέχουν ή αναπαράγουν τη λεηλασία μας για τη διαχείριση της εξουσίας, καθισμένοι στις καρέκλες καθορίζουν από πάνω τις ζωές μας, και μοιράζονται σαν ύαινες τα προνόμια του κράτους, αρπάζοντας ως αντάλλαγμα κύρος και χρήμα, ξεπουλώντας τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες μας με γαυγίσματα χωρίς δαγκώματα.

Όμως ξέρουμε πως για να συσσωρευτεί κέρδος, οι καπιταλιστές πρέπει να συντηρούν και να επεκτείνουν ασταμάτητα την εκμετάλλευση της εργασίας μας, την εξάντληση των φυσικών πόρων, την υπερκατανάλωση συχνά άχρηστων προϊόντων. Η καπιταλιστική συσσώρευση οδηγεί στην καταστροφή της φύσης, τους πολέμους, την προσφυγιά και την μετανάστευση, την προλεταριοποίηση και τη φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων. Η αποξένωση στην εργασία, ο καταναλωτισμός και η διαφήμιση, μας μετατρέπουν σε άβουλους αλλοτριωμένους ανθρώπους. Η αυταρχικοποίηση της ζωής μέσα κι έξω από την παραγωγή, στηρίζεται και προωθεί το ρατσισμό, το φασισμό, την πατριαρχία, και τον σεξισμό για έναν απλό λόγο: τη διαίρεση μας με σκοπό την κυριαρχία τους.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και σε μια εποχή που το κεφάλαιο και το κράτος σε παγκόσμιο επίπεδο κλιμακώνουν την επίθεση εναντίον της τάξης μας, εμείς ως εργαζόμενες κι εργαζόμενοι αποφασίσαμε να οικοδομήσουμε από την αρχή έναν διαφορετικό συνδικαλισμό, για την οργάνωση των δικών μας αγώνων από τα κάτω. Με βαθιά επίγνωση της ταξικής θέσης και του χρέους μας, στο τώρα και στο μέλλον, εμπνεόμενοι από τους συνδικαλιστικούς και επαναστατικούς αγώνες των εργατών-τριών σε ολόκληρο τον κόσμο, συστήνουμε την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση στην Ημαθία (ΕΣΕ Ημαθίας).

Η ΕΣΕ δεν είναι μία ακόμα κομματική – ”συνδικαλιστική” παράταξη. Στη συνδικαλιστική   οργάνωση μας μπορούν να συμμετέχουν, πέρα από πολιτικές, κομματικές, και ιδεολογικές θέσεις, όσοι και όσες, έχουν βαρεθεί τον κομματικό συνδικαλισμό, τους εργατοπατέρες και το ξεπούλημα των αγώνων μας. Οι αποφάσεις μας λαμβάνονται σε συνελεύσεις με άμεση δημοκρατία, και οι αγώνες μας δεν αναθέτονται στα νεκρά διοικητικά συμβούλια παρατάξεων. Στις συνελεύσεις μας οι διαφορετικές απόψεις συνθέτονται σε μεγάλες και όχι σε μικρές πλειοψηφίες του 51%, που καθοδηγούνται από τις κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες και υποτάσσουν κάθε ατομικότητα στο όνομα μιας ψεύτικης “δημοκρατίας”. Είμαστε πρώτα από όλα εργαζόμενοι κι εργαζόμενες που παλεύουμε για το δίκιο μας.

Στην ΕΣΕ λειτουργούμε πέρα από συντεχνιακές λογικές και δεν διακρίνουμε ανάμεσα σε  εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, σε έλληνες και μετανάστες, σε άντρες και γυναίκες. Για τον κόσμο της εργασίας, η ελευθερία δεν νοείται σε ένα περιβάλλον διακρίσεων που γίνονται με βάση τη φυλή, το φύλο, το χρώμα, το είδος, την ηλικία, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τα σωματικά χαρακτηριστικά. Κοινός αντίπαλος μας είναι το σύστημα του καπιταλισμού και η εκμετάλλευση. Καθημερινά θέτουμε τους όρους ενός συνεχούς αγώνα για τη βελτίωση των ζωών μας και την απελευθέρωση τους από την καταπίεση.

Ως Ελευθεριακή Ένωση Εργαζομένων Ημαθίας παλεύουμε για:
–    την οργάνωση και διεκδίκηση από τα αφεντικά όλων όσων μας στερούν σε μεροκάματα, ασφάλιση, υγεία, ελεύθερο χρόνο, κ.α
–    την οργάνωση σε σωματεία βάσης όπου δεν υπάρχουν τέτοια, κλαδικά ή ανά μονάδα παραγωγής, όπου το μοναδικό κέντρο λήψης κι ελέγχου των αποφάσεων είναι οι συνελεύσεις.
–   την παρέμβαση σε ελευθεριακή βάση όπου υπάρχουν χειραγωγούμενα σωματεία, στην προοπτική της ρήξης με τον κρατικό συνδικαλισμό και τις ριζοσπαστικοποίηση τους,
–  την ομοσπονδοποίηση των σωματείων ελευθεριακού συνδικαλισμού σε τοπικό, περιφερειακό, ελλαδικό, βαλκανικό, μεσογειακό , ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο,
–   την οργάνωση και προώθηση των εργατικών αγώνων στους χώρους εργασίας, σε οξεία αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, με άμεση δράση (παύσεις εργασίας, λευκές απεργίες, κ.α.), πάντα στην προοπτική της γενικής επαναστατικής απεργίας, πέρα από τις λογικές των μονοήμερων απεργιών της εκτόνωσης που προωθούν οι γραφειοκράτες
–  την ανάκτηση και αυτοδιαχείριση μονάδων παραγωγής και αναπαραγωγής της ζωής και τη γενίκευση της αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία, πέρα από τις λογικές ενός “πιο ανθρώπινου καπιταλισμού”
–  την προώθηση της αυτοοργάνωσης της νεολαίας, στα σχολεία, τους χώρους που κινείται, εργάζεται και ζει
–  την οργάνωση της τάξης μας στις γειτονιές σε συνελεύσεις για την βελτίωση της ποιότητας ζωής, την υγεία, την ελευθεριακή μάθηση, την οικολογία, τον πολιτισμό, τους αγώνες για την απελευθέρωση της καθημερινής ζωής από τις αλυσίδες του κεφαλαίου και του κράτους.

 Ο συντονισμός και η επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα (μεταξύ των τοπικών ενώσεων, σωματείων, πρωτοβουλιών κλπ) γίνεται μέσα από εκπρόσωπους κι όχι αντιπρόσωπους, που είναι άμεσα ανακλητοί απ’ τις συνελεύσεις που εκπροσωπούν, και ορίζονται με ψηφοφορία ή κυκλική επιλογή.

Για εμάς η (αυτο)οργάνωση της εργατικής τάξης, της τάξης μας, είναι η μόνη διέξοδος που μπορεί κι ήδη ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης και της αδικίας, και τη δημιουργία ενός νέου κόσμου χωρίς αφεντικά στην οικονομία, την πολιτική, την καθημερινή ζωή.

Ο ελευθεριακός συνδικαλισμός δεν είναι μια θεραπεία της αρρώστιας του καπιταλισμού.  Είναι το εργαλείο που προάγει μία νέα επαναστατική ηθική. Είναι τα μεγάλα μας ναι στα εργοστάσια, τα χωράφια, τα κέντρα υγείας, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα θέατρα, τα ωδεία, που αντιστέκονται στην κυρίαρχη ατομικιστική λογική, το κέρδος, την υποταγή και την εκμετάλλευση και προωθούν την απελευθέρωση από το κεφάλαιο και το κράτος. Με τον ελευθεριακό συνδικαλισμό παλεύουμε για την αποδέσμευση της εργασίας μας από την μισθωτή σκλαβιά, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ελεύθερων δημιουργών, που θα καλύπτει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του καθενός ξεχωριστά, με σεβασμό στην ατομικότητα αλλά και ευθύνη απέναντι στη συλλογικότητα.

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ημαθίας

Ιούνης 2016

και σε μορφή PDF